De waarschuwing

Het is niet normaal voor mij om zo vlug na een ander bericht al een nieuw bericht te schrijven (en het gaat een langen zijn deze keer). Maar dit is een ander soort bericht, het gaat niet bepaald om mijn dagelijkse leven. Ik had er nooit echt over nagedacht maar ineens begon mijn brein te werken (niet dat het dat anders niet doet hoor) en ik begon me iets te realiseren.

Ik heb geluk

Veel geluk.

De titel van het bericht klinkt een beetje onheilspellend. Ik wil niemand bang maken, geloof me, maar ik wist niet hoe ik het anders moest noemen. Na dit ultralange bericht gelezen te hebben zal je wel begrijpen waarom ik het zo genoemd heb.

Dit bericht is voor toekomstige uitwisselingsstudenten, voor mensen die niet veel over 'uitwisselingsprojecten'  weten, voor AFS(!!!) maar ook voor alle anderen eigenlijk.
Ook wil ik niet opscheppen over het leven dat ik hier leid, wat ik hier vertel zijn facts.
Keep. That. In. Mind.

 

Zoals ik al zei; ik heb veel geluk. Natuurlijk, iedereen die de kans krijgt om op uitwisseling te gaan heeft veel geluk. Zo'n kans krijgt niet iedereen aangeboden en velen willen het zelfs niet overwegen om hun geliefde geboorteland (die jullie zogezegd allemaal haten. Ja lieve Belgjes, jullie zitten altijd te klagen over hoe verschrikkelijk saai en irriterend en allemaal andere woorden die België beschrijven als een land dat men nooit zou moeten bezoeken als men in vrede wil verder leven) voor langer dan 2 weken te verlaten. Ok, wacht, ik ga die zin nog eens opnieuw typen want ik ben er weer in geslaagd om te veel tussen de haakjes te schrijven. Dus: "Zo'n kans krijgt niet iedereen aangeboden en velen willen het zelfs niet overwegen om hun geliefde geboorteland voor langer dan 2 weken te verlaten.  No offence, het is de waarheid, ik heb het namelijk al vele malen gehoord.

Nu, op die voorbereidingsweekends van AFS waar we 'kennis maakten' met alle dingen die normaal gebeuren tijdens zo'n jaar kwamen we te weten dat niet alles perfect gaat en voor de mensen die met AFS verbonden zijn, wel, jullie hebben zeker allemaal gehoord van die 'curve' waarin je je het in het begin van het jaar heel gelukkig voelt, dan minder, minder, minder, dan weer gelukkig, dan minder, en dan weer gelukkig en dan wil je niet meer naar huis (of toch wel). Kortom, elke maand is er wel een periode (paar dagen, 1 dag, paar uur,…) waarin je je…  beter zou kunnen voelen.

k zit hier nu iets meer dan 5 maand en ik heb me 1 dag heel ongelukkig gevoelt en dat was omdat mijn kat gestorven was. Dat was het. En ik ben doodeerlijk.

 Nu vragen jullie je waarschijnlijk af "waarom?". "Mist ze dan niemand?"

Eerlijk antwoord "Ja"

Alleen woont deze persoon in Noorwegen, ironisch, I know.

Versta me niet verkeerd, ik ken echt enorm fantastische mensen in België. En ik consider hun nog altijd als enorm goeie vrienden, niet minder goeie vrienden omdat ik hen niet meer zie. Maar echt verdrietig zijn omdat ik deze personen niet zie, neen, dat ben ik nog niet geweest. Ik ga indescribably blij zijn als ik deze mensen ga terug zien in July, zeker en vast. Maar missen? Nee, ik weet ook niet waarom, ik begrijp het niet helemaal. Ik ben niet iemand die vlug iets 'mist'. Vat dit aub niet verkeerd op, I beg you.

 

De rest van het bericht zal ik wijden aan de dingen die mij dan zo gelukkig maken.

Eerst en vooral, mijn familie, ze zijn echt fantastisch. En al van het begin aan een goeie familie hebben is al een immens pluspunt aan een uitwisseling.

Ook heb ik heel goeie vrienden. Echt heel veel vrienden heb ik niet maar ik heb er genoeg, en een paar van die vrienden (net die die in mijn klas zitten) zijn eigenlijk heel goeie vrienden geworden. We zijn al volop plannen aan het maken voor hun bezoek aan België (waar veel bier bijhoort), wanneer ik daar terug ben. Ik ga ook 5-6 dagen per week bij vrienden thuis. Ook ken ik families van mijn vrienden waar ik ook goed mee overeen kom en die mij uitnodigen voor evenementen.

 Niet iedereen heeft het geluk om van de eerste keer in een fantastische gastfamilie terecht te komen, sommigen hebben het jammer genoeg iets moeilijker. Met het gemis hetzelfde, niet iedereen is zo koel als mij om niet echt mensen te missen in zijn/haar thuisland. Ook heb ik heel veel geluk gehad met vrienden, ik heb namelijk altijd gehoord dat het niet bepaald makkelijk is om met Noren bevriend te worden, wat ik dan ook bevestig. Ik heb het geluk gehad om er drie in mijn klas te hebben waar ik enorm goed mee overeen kom en al samen plannen voor toekomstige reizen en dergelijke mee maak.

 

De school waar ik heen ga bevalt me ook heel erg. Geloof me, sommige vakken zijn saai, maar…is dat niet zo in elke school? De leerkrachten zijn leuk, de meeste vakken zijn toch wel interessant en we zijn zo vrij, oh zo vrij, damn!

 Wel, kijk, hier weer hetzelfde, ik heb het geluk dat ik naar een heel leuke school ga waar ik doe wat ik graag doe en waar leerkrachten en leerlingen meer dan meevallen.

 

Natuurlijk, het feit dat ik een Noors kjæreste (= boyfriend) heb maakte mijn leven, dat al zo goed was, nog 100 keer beter. Maar voor dat, moest ik hem nooit gekend hebben, zou ik hier nog enorm gelukkig zijn dus dat is echt niet necessary om een goed uitwisselingsjaar te hebben , oh nee, alsjeblieft, denk dat niet. Soms is het zelfs beter om er geen te hebben, als je te ver weg van je thuisland zit bijvoorbeeld. Sommigen zijn van mening dat het 'slecht' is als je een lief hebt terwijl je uitwisseling. Om het even duidelijk te maken, wij kennen elkaar nu ondertussen al bijna 1 jaar dus dat maakt wel een verschil. Ook is het enorm makkelijk en goedkoop om van België naar Noorwegen te gaan (of omgekeerd). Dus heel moeilijk zal het niet zijn om elkaar te zien wanneer ik terug in dat Belgenland zal wonen (om eerlijk te zijn, het zal dan zelfs makkelijker zijn).
Je moet ook weten dat het niet normaal is dat uitwisselingsstudenten in Noorwegen een kjæreste hebben omdat, zoals ik al eerder zei, Noren heel gesloten zijn. Daarom dat Noren altijd verschieten als ze te weten komen dat mijn kjæreste dus weldegelijk een Noor is.

 Nu genoeg over dat onderwerp, iets anders nu;

Mijn eerste liefde was de natuur, Noorwegen is natuur, het is overal. Ik woon in de 3e grootste stad van Noorwegen en toch kan ik overal de natuur zien, bergen in de verte, de oceaan,… Het is perfect. Ik woon praktisch in het centrum van de stad, ik kan bijna overal te voet naartoe, alles wat ik nodig heb is in de stad en toch kan ik wanneer ik wil, me laten onderdompelen in de natuur waar je het gevoel krijgt dat je 1000en kilometers weg zit van de menselijke beschaving (?) en waar het zo stil is dat je simpelweg alles kan horen maar in werkelijkheid misschien 20 min wandelen van de stad zit.

Meeste uitwisselingsstudenten zitten niet in een grote stad en moeten een tijdje reizen om er te geraken, ik zit er, zoals ik net zei, midden in.

 

De taal, ja, de taal, daar heb ik ook nog iets over te zeggen. Of zou ik zeggen, 'de talen'?

Ik zou niet in Noorwegen op exchange zijn moest ik geen Noors leren. Wat ik echter niet verwacht had, was dat ik ook Duits zou leren, en mijn Frans zou verbeteren.

Noors. Gelijkaardig aan Nederlands maar toch niet zo gelijkaardig als ik verwachtte om eerlijk te zijn. Veel woorden zijn hetzelfde maar dan een beetje anders uitgesproken en de grammar is ook anders. Maar toch ben ik er in geslaagd om het te leren en nu praat ik bijna altijd Noors. Welja, altijd Noors met mijn familie, en een mix van Noors en Engels met mijn vrienden (meer Noors wel) omdat we zo gewoon waren om Engels te praten dus soms switchen we zonder we het ons realiseren. Toch versta ik 95% van alles wat in Noors gezegd wordt.

In een van de weinige blogberichten die ik tot nu toe geschreven heb, heb ik ook vermeld dat ik overgestapt ben van Frans naar Duits omdat Frans zo makkelijk was. Ik heb nooit eerder Duits in school gehad en ik moet toegeven dat mijn Duits toch al 'degelijk' is, voor de korte tijd dat ik het studeer. En Frans… voor ik naar Noorwegen vertrok had ik een angstvallig gevoel dat ik ging terugkomen in België en niet in staat zou zijn om 5 Franse woorden op te noemen zonder ze rampzalig uit te spreken. Niet dus. Ik geef Franse les en geloof het of niet maar mijn Frans is nu beter dan ooit. Nederlands is nu de enige taal die een beetje een probleem is, ik hoop dat ik niet te veel fouten schrijf in deze tekst (maar ik denk het niet). Ik heb namelijk de -dt regel nog altijd niet onder de knie.

Dus bij deze, er zijn niet zoveel net-18-jarigen die 5 talen spreken, ik voel toch wel iets opborrelen dat omgeschreven kan worden als 'trots'.

 

Het is een lang bericht, I know. Als je dit gelezen hebt, proficiat.

Ik wilde gewoon eens laten weten dat het ook anders kon, de uitwisseling, dat het niet per se hoefde te gaan zoals AFS aankondigt. Bij de meeste gevallen heeft AFS dus wel gelijk (but then again, mensen die mij kennen weten wel dat ik niet onder de groep 'meeste gevallen' thuishoor). Ook ben ik me ervan bewust dat ik nog 5 maand te gaan heb (thank God, het gedacht aan terug naar België gaan, voor definitief, geeft me braakneigingen… positief blijven Gudrun, positief bijven) dus dat er nog vanalles kan veranderen maar eerlijk gezegd twijfel ik daar aan.